Lokale voedingsproducten in de Provence

Olijf

Geschiedenis van de olijf

De olijf, een van de oudste gecultiveerde vruchten, neemt een belangrijke plaats in zowel bijbelse als mythologische tradities en staat wereldwijd symbool voor vrede en wijsheid. De oorsprong van de olijfboom gaat bijna 14.000 jaar terug naar Azië. Er zijn aanwijzingen dat de olijventeelt op Kreta tussen 3.500 en 5.000 voor Christus begon. De olijfboom gedijt goed in het mediterrane klimaat vanwege zijn droogtetolerantie en behoefte aan overvloedig zonlicht, waardoor hij overal in de regio te zien is. De Phocaeërs introduceerden de olijfboom bijna 2500 jaar geleden in de Provence, wat samenviel met de stichting van Massilia, nu bekend als Marseille. Ga voor een uitgebreide gids over olijfbomen naar de volgende link: Olijfboom Gids.

Soorten en smaken

Sinds 2006 beschermt en certificeert het AOC-label "Huile d'olive de Provence" de kwaliteit van de olijfolieproductie in meer dan honderd gemeenten in de Vaucluse, tussen de Mont Ventoux en de Luberon. Elke olijfboom levert tussen de vijftien en twintig kilo olijven op, waarvan vier tot zes kilo nodig is om één liter olie te produceren. Olijven dienen meerdere doelen, van olieproductie tot consumptie op tafel, als aperitief of bij het koken.

De Provence kent verschillende belangrijke olijvenvariëteiten:

Aglandau: Deze variëteit, ook bekend als "verdale de Carpentras", wordt geteeld in de Vaucluse, Var en Bouches-du-Rhône. Het produceert een fruitige, zachte olie met artisjokaroma's, licht kruidig en bitter. Ze wordt ook gebruikt als gebroken groene olijven voor op tafel.
Picholine: Wordt overal in het zuiden geteeld en is de meest verspreide variëteit in Frankrijk, geschikt voor zowel olie als tafelgebruik.
Tanche: Deze AOC zwarte olijf wordt geteeld in de Drôme en Alpes de Haute-Provence en staat bekend om zijn hazelnoot- en appeltoetsen en kan zowel als tafelolijf als in olie worden gedronken.
Lucques: Deze variëteit wordt voornamelijk geteeld in de Hérault en wordt voornamelijk gebruikt voor conserven.
Caillette: Een kleine olijf uit Nice, geteeld in de Alpes-Maritimes.
Grossane: Komt voor in de Bouches-du-Rhône en wordt gebruikt voor zoete olijfolie met boter-, citrus- en hazelnootaroma's. Wordt gewaardeerd om zijn vruchtvlees met hazelnoot- en botersmaken.
Bouteillan: Wordt geteeld in de Var en wordt voornamelijk gebruikt voor de productie van olie, bekend om zijn kruidige smaken met fruitige noten en aroma's van appel en peer.

De vraag waar iedereen aan denkt

Zijn groene en zwarte olijven verschillende soorten?

Het antwoord is nee. Het is dezelfde vrucht. Het verschil in kleur komt door de mate van rijping. Groene olijven worden geoogst zodra ze de juiste grootte hebben bereikt, voordat het rijpen begint. Zwarte olijven worden geoogst zodra de vrucht volledig is gerijpt.

Hoe eet je ze?

Na het oogsten moeten olijven macereren en verschillende behandelingen ondergaan voordat ze klaar zijn voor consumptie. Olijven zijn een hoeksteen van de mediterrane keuken en worden vaak gegeten in de vorm van olie, die diepte geeft aan gerechten en salades en die vlees, vis en andere groenten perfect aanvult als ze worden gekookt. Olijven vormen ook een heerlijke tapenade, zwart of groen, vaak gecombineerd met kappertjes, ansjovis, knoflook of pijnboompitten - een must voor het zomerse aperitief in de Provence.

Waar je ze kunt eten

L'Esplan, 15 Place de l'Esplan, 26130 Saint Paul Trois Châteaux | Geniet van een verfijnde keuken in een warme omgeving, met gerechten gemaakt van lokale producten vergezeld van Nyons olijfolie.

Bœuf qui fume, 450 Avenue Aristide Briand, Robion | Geniet van een maaltijd rond de olijf.

Waar kunt u ze kopen

Moulin du Clos des Jeannons, 1729 route de Saint-Pantaléon Le Haut Tourteron, Gordes | Een familiebedrijf dat een traditionele stenen molensteen gebruikt om lokale producten met kenmerkende aroma's te produceren. Ze bieden een breed scala aan kwaliteitsproducten, waaronder kruidenthee, zeep, kookboeken, honing, olijven en huisparfums.

L'ombre de l'Olivier, 90 Boulevard de la République, 84240 La Tour d'Aigues | Deze winkel in de Luberon wordt gedreven door een passie voor olijfolie en biedt een zorgvuldig geselecteerd assortiment producten, waaronder cosmetica, delicatessen, gourmetboxen en nog veel meer.

Je vindt natuurlijk ook olijfproducten op de meeste Provençaalse markten.

Een recept

Meloen

Geschiedenis van de meloen

De meloen, een lid van de kalebassenfamilie, vindt zijn oorsprong vermoedelijk in Afrika. De teelt gaat terug tot 500 jaar voor onze jaartelling, toen de Egyptenaren de meloen verbouwden. Later verspreidde de vrucht zich naar Griekenland en Italië, waar het rond de eerste eeuw al voorkwam. In Frankrijk is de meloenteelt al in 1495 gedocumenteerd. Tijdens de Renaissance teelden monniken meloenen voor de pausen in hun zomerresidentie in Cantaluppo, vlakbij Rome, waardoor de naam "cantaloupe"-meloen ontstond. Tegen het einde van de 16e eeuw werden meloenen op grote schaal geteeld in Zuid-Frankrijk. In de 17e eeuw begonnen regio's als Anjou en Touraine meloenen te produceren voor het hof van de koning, waarbij de Charente een belangrijk productiegebied werd. Halverwege de 19e eeuw ontwikkelde de meloenenteelt zich in Cavaillon, waardoor het een belangrijk centrum voor deze vrucht werd.

Variëteiten en smaken

Tegenwoordig zijn er meer dan zeventig meloenvariëteiten. Enkele van de bekendste zijn:

Charentais Cantaloupe: Deze variëteit, met zijn oranje vruchtvlees en ronde vorm, vertegenwoordigt meer dan tachtig procent van de Franse productie. Deze meloen is rijk aan zon en zit boordevol vitaminen.
Italiaanse Brodé: Herkenbaar aan de verhoogde kurkachtige schil, deze variëteit is iets minder geurig dan de Charentais, maar is resistenter.
Kanarie: Te herkennen aan zijn witte vruchtvlees, gele schil en langwerpige vorm.
Galia: Bekend om zijn smaragdgroene vruchtvlees en ronde vorm.
Piel de Sapo: Deze variëteit met wit vruchtvlees en groene schil is ook populair.

De vraag waar iedereen aan denkt

Hoe kies je de perfecte meloen?

Weeg hem: Hoe zwaarder de meloen, hoe meer suiker hij bevat.
Controleer het steeltje: De pecou, of het steeltje, moet beginnen los te laten, wat duidt op rijpheid.
Ruik eraan: Een zoet aroma betekent dat hij klaar is om te eten.
Voel aan de meloen: Een stevige meloen is ideaal; als hij zacht is, is hij overrijp.
Bestudeer de schil: Een goede meloen moet minstens tien schijfjes of strepen op de schil hebben.

Hoe eet je ze?

De Charentais- of Cavaillon-meloen is rijk aan water, vitaminen en caroteen en wordt tegenwoordig op grote schaal geproduceerd in de Provence, met name in de Vaucluse, Bouches-du-Rhône en Alpes-de-Haute-Provence. Deze meloen is een favoriet in de zomer en wordt vaak geserveerd als voorgerecht, in salades of als dessert.

Waar meloenen eten

Maison Prévôt, 353 Avenue de Verdun, Cavaillon | Chef Jean-Jacques Prévôt heeft zijn restaurant gevestigd in een voormalig meloenpakhuis, waar het decor de meloen in al zijn vormen viert. De keuken is gastronomisch en seizoensgebonden, met een heel menu gewijd aan meloenen wanneer ze in het seizoen zijn.

Waar kun je ze kopen

Meloenen zijn te vinden op elke marktkraam in de hele Provence, vooral tijdens de zomermaanden.

Evenementen met meloenen

Het weekend voor 14 juli vindt in Cavaillon de Féria du Melon plaats. Dit evenement viert de meloen met grote banketten, straatproeverijen, tentoonstellingen, rondleidingen en kookwedstrijden.

Een Recept

Gekonfijt fruit

Geschiedenis van gekonfijt fruit

De geschiedenis van gekonfijt fruit is een verhaal van innovatie en een zoektocht naar genot. In de oudheid zochten beschavingen zoals de Chinezen, Perzen, Grieken en Egyptenaren naar methodes om fruit in de winter te bewaren. Aanvankelijk gebruikten ze hiervoor honing. Tijdens de kruistochten in het Oosten ontdekten westerlingen de geneugten van vruchtengelei, jam en het beroemde gekonfijte fruit. Deze lekkernijen werden in de Middeleeuwen in Frankrijk geïntroduceerd.

In de Luberon begon de traditie met het maken van jam en in honing geconserveerd fruit. In de 14e eeuw boden de inwoners van Apt gekonfijt fruit aan paus Clemens VI aan tijdens zijn pelgrimstocht. Als gevolg hiervan kreeg Apt de titel van "banketbakkerskoning", een naam die de groeiende reputatie weerspiegelt.

Sindsdien wordt Apt erkend als de wereldhoofdstad van gekonfijt fruit. Frankrijk is nu de grootste producent ter wereld en produceert jaarlijks 14.000 ton, voornamelijk voor de export. Interessant genoeg is het Verenigd Koninkrijk de grootste consument van deze zoete lekkernijen.

Variëteiten en smaken

Gekonfijt fruit wordt gemaakt door het water in het fruit te vervangen door suiker, een proces dat veel vaardigheid, geduld en aandacht voor detail vereist. Alleen de beste vruchten uit de boomgaard worden geselecteerd voor dit proces.

In de Provence is gekonfijt fruit meer dan een zoetigheid; het is een gewaardeerde delicatesse en een van de 13 traditionele kerstdesserts.

Een grote verscheidenheid aan vruchten wordt gekonfijt, waaronder abrikozen, angelica stengels, kersen, clementines, perziken, vijgen, kumquats, sinaasappel-, citroen- en gemberschillen, papaja's, pruimen, meloenen, citroen, peren en de luxe marrons glacés.

De vraag waar iedereen aan denkt

Vervalt gekonfijt fruit?

Het antwoord is nee. Gekonfijte vruchten kunnen enkele jaren bewaard worden, op voorwaarde dat ze in een luchtdichte verpakking, op een droge plaats, uit de buurt van licht en warmte bewaard worden.

Hoe gebruik je ze?

In Europa worden gekonfijte vruchten vooral gebruikt in feestelijke recepten. In Frankrijk zijn ze een belangrijk ingrediënt in de brioche uit de Provence en een van de 13 traditionele kerstdesserts. Vooral gekonfijte kastanjes zijn een seizoensfavoriet. Deze vruchten kunnen ook worden gebruikt om verschillende desserts te garneren of om zo van te genieten.

Gekonfijte vruchten zijn een veelzijdige toevoeging aan je culinaire creaties en kunnen cakes, muffins, koekjes, glaasjes of charlottes verrijken.

Waar kun je ze eten en kopen

La Maison du Fruit Confit, 538 Quartier Salignan, Apt| Hier kun je proeven voordat je koopt. De winkel heeft een theesalon en een museum gewijd aan gekonfijt fruit, en biedt een gratis onderdompeling in deze wereld.

In Carpentras: Confiserie Clavel, Place Aristide Briand | Een theesalon met een heerlijke selectie gekonfijte vruchten.

La Maison Jouvaud, 40 Rue de l'Evêché | Een goed aangeschreven patisserie.

In Beaumettes (Luberon): Confiserie Saint-Denis, Zone Artisanale, Plan des Amandiers.

Evenementen met gekonfijt fruit

Elk jaar in juni organiseert de commerciële en ambachtelijke groepering in Apt het Festival van het Gekonfijte Fruit en de Rijkdom van het Pays d'Apt. Dit evenement biedt tal van culturele en commerciële activiteiten in de stad en op het Domaine Alloïs en viert de rijke traditie van gekonfijt fruit in de regio.

Een Recept

Berlingot

Geschiedenis van de berlingot

De berlingot is een typisch snoepje uit de Provence, met name uit het dorp Carpentras, en is een van de oudste gebakjes in Frankrijk. De oorsprong van dit gearomatiseerde snoepje zou teruggaan tot het begin van de 14e eeuw, naar een kok genaamd Sylvestre die paus Clemens V, de eerste paus van Avignon, bediende. Het verhaal gaat dat Sylvestre, toen hij een karamelvla aan het bereiden was voor een banket, een restje karamel overhield. Geïnspireerd besloot hij de karamel opnieuw te koken en munt en citroen toe te voegen om nieuwe smaken te creëren. Het resultaat was een reeks stokjes die hij uitrekte en sneed, en zo ontstond de berlingot. Hij presenteerde zijn creatie met de zin "Honneur à Bertrand de Got...", verwijzend naar de echte naam van Clemens V, waarvan wordt aangenomen dat die tot de naam "berlingot" heeft geleid

Het snoepje kreeg meer bekendheid dankzij banketbakker François Pascal Long, die in 1844 het originele recept verfijnde door er gekonfijte vruchtensiroop in te verwerken. In 1851 industrialiseerde Gustave Eysséric de productie van berlingots. Vandaag de dag wordt de traditie voortgezet door twee banketbakkers in Carpentras: Thierry Vial van de Confiserie du Mont-Ventoux en Serge Clavel van de Confiserie de Carpentras Hun gezamenlijke jaarlijkse productie varieert tussen de veertig en zestig ton.

Variëteiten en smaken

De berlingot is een klein, hard, doorschijnend snoepje in de vorm van een piramide, met witte strepen. Het is verkrijgbaar in verschillende kleuren, die elk een andere smaak vertegenwoordigen: rood voor munt, groen voor anijs, geel voor citroen en oranje voor sinaasappel. Het smakenpalet is in de loop der tijd uitgebreid en omvat nu koffie, chocolade, meloen, Venaskers kers, lavendel, Carpentras aardbei, vijg, viooltjes, mandarijn, appel, framboos, maar ook moderne smaken zoals cola en Carambar.

Het proces om berlingots te maken omvat vijf belangrijke stappen:

Bakken
Uitrekken
Kneden
Snijden met een berlingotière
Op rekken leggen voor het verpakken
De vraag waar iedereen aan denkt
Waarom is de muntberlingot rood?

De kleur van de muntberlingot is rood omdat de originele muntsmaak werd gemaakt met behulp van rode gekonfijte vruchtensiroop, waardoor het zijn kenmerkende tint kreeg.

Waar kun je ze eten en kopen

Voor wie de wereld van de berlingot wil ontdekken, is een bezoek aan Thierry Vial's Confiserie du Mont-Ventoux, gelegen aan 1184 Avenue Dwight Eisenhower in Carpentras, een must. De confiserie heeft een klein museum dat de geschiedenis van dit heerlijke snoepje vertelt, samen met een rondleiding door de fabriek en een proeverij die jong en oud belooft te betoveren.

Een andere bestemming voor authentieke berlingots is Banketbakkerij Clavel, gelegen aan de Place Aristide-Briand in Carpentras. Hier worden berlingots met de grootste zorg gemaakt, volgens de zuiverste tradities van dit aloude snoepgoed.

Abrikoos

Geschiedenis van de abrikoos

De abrikoos komt oorspronkelijk uit China en heeft een geschiedenis van meer dan 5000 jaar. Hij werd in het Westen geïntroduceerd door Alexander de Grote, die hem langs de Zijderoute bracht. De vrucht werd vervolgens door de Arabieren over het hele Middellandse Zeegebied verspreid, met name in Spanje en Italië. De abrikoos kwam halverwege de 15e eeuw naar Frankrijk en won in de 17e eeuw aan populariteit dankzij Jean-Baptiste de La Quintinie, de tuinman van Lodewijk XIV. La Quintinie plantte abrikozenbomen in de moestuin van de koning in Versailles en van daaruit breidde de teelt zich uit. Tegen de 18e eeuw was de abrikozenteelt goed ingeburgerd en de vrucht werd gedocumenteerd in Henri Louis Duhamel de Monceau's "Traité des arbres fruitiers" ("Verhandeling over fruitbomen") in 1782. In die tijd werden er dertien soorten abrikozen geïdentificeerd; vandaag de dag zijn dat er ongeveer dertig.

Variëteiten en smaken

Provence-Alpes-Côte d'Azur is verantwoordelijk voor ongeveer 20% van de Franse abrikozenproductie en is daarmee een van de belangrijkste fruitsoorten van het Middellandse Zeegebied. De belangrijkste abrikozenproducerende gebieden in Frankrijk zijn de Provence, de Roussillon en de Rhônevallei. De Provençaalse abrikoos wordt vooral gewaardeerd voor de productie van luxe jam en gekonfijte vruchten. De meest geteelde abrikoos in Frankrijk is de bergeron. Deze traditionele variëteit uit de Rhônevallei is verkrijgbaar van half juli tot half augustus en staat bekend om zijn licht zoetzure smaak.

Orangé de Provence: Een variëteit die wordt geteeld tussen de Drôme en Vaucluse regio's, met een zeer aromatische smaak die zowel zoet als lichtzuur is. Ondanks zijn naam komt deze variëteit oorspronkelijk uit Polen, niet uit de Provence.
Orangered: Dit is een sappige, smeltende variëteit met een zeer intense smaak.
Bergarouge: Wordt geteeld in de Rhônevallei, Drôme en Vaucluse en staat bekend om zijn intense kleur en iets grotere omvang. Hij is erg zoet, sappig en heeft een lage zuurgraad.
Rode abrikozen uit Roussillon (AOC): Deze categorie omvat verschillende variëteiten zoals rouge du Roussillon, Héléna du Roussillon, la gâterie en royal du Roussillon. Deze traditionele variëteiten zijn typisch voor de regio Roussillon en worden gekenmerkt door middelgrote vruchten met een oranje kleur die rood doorklinkt.

De vraag waar iedereen aan denkt

Is de abrikoos klaar met rijpen als hij eenmaal geplukt is?

Jazeker. De abrikoos is een climacterische vrucht, wat betekent dat hij blijft rijpen nadat hij geoogst is. Tijdens het rijpen stoot hij ethyleengas uit, wat het rijpingsproces versnelt. Om het rijpingsproces te versnellen, kun je een rijpe abrikoos naast een minder rijpe abrikoos leggen. Door ze in krantenpapier te wikkelen kun je de ethyleen vasthouden en tegelijkertijd overmatig vocht voorkomen, waardoor het fruit kan gaan rotten.

Hoe te eten

Abrikozen worden vers gegeten, maar gedroogd of verwerkt in compote, jam, taart of siroop zijn ze net zo populair, zowel in zoete als hartige gerechten. Abrikozen worden ook geconsumeerd als nectar, gemaakt van abrikozenpuree, water en suiker. Deze nectar, die vaak ten onrechte "abrikozensap" wordt genoemd, wordt soms gemengd met perziknectar om de natuurlijke zuurgraad te verzachten.

Abrikozen evenementen

Abrikozenfestival in Le Barroux: Dit festival wordt gehouden op 14 juli en vindt plaats tussen Carpentras en Vaison-La-Romaine. Producenten laten hun beste fruit zien en bezoekers kunnen genieten van een verscheidenheid aan lekkernijen op basis van abrikozen, waaronder drankjes, gebak, ijs en bitterkoekjes. De dag is gevuld met entertainment voor alle leeftijden, waaronder een abrikozenpitspuwwedstrijd voor volwassenen.

Abrikozenfeest bij L'Escale: Op zondag 18 juli, van 9.00 tot 17.00 uur, wordt er in het dorpscentrum weer een abrikozenfeest georganiseerd. Op deze dag worden er abrikozen verkocht, is er een ambachtelijke markt en zijn er verschillende vormen van entertainment.

Een Recept

Vijg

Geschiedenis van de vijg

Men denkt dat de vijg de oudste gecultiveerde vrucht op aarde is. De teelt ervan markeerde het begin van de landbouw ongeveer 11.400 jaar geleden in het Midden-Oosten. De vijg neemt een belangrijke plaats in in verschillende oude culturen en wordt vaak vermeld in de Bijbel. In het oude Griekenland bejubelde Plato de vijg als het "atletenvoedsel bij uitstek" en de Grieken mengden vijgen vaak met olie, brood, wijn en honing. De Romeinen op hun beurt aten vijgen met gekookte ham en gebruikten ze om ganzen vet te mesten. Volgens de Romeinse legende werden Romulus en Remus door een wolvin onder een vijgenboom gevonden en de Romeinse geleerde Plinius de Oudere documenteerde al in de eerste eeuw zo'n dertig soorten vijgen.

Tijdens de Middeleeuwen was het gebied rond Marseille een belangrijk centrum voor de vijgenproductie in Frankrijk, maar pas in de 19e eeuw breidde de vijgenteelt zich aanzienlijk uit, met name in de regio Solliès. Jean-Baptiste de La Quintinie, de beroemde tuinman van Lodewijk XIV, plantte op verzoek van de Zonnekoning meer dan 700 vijgenbomen in de moestuin van het kasteel van Versailles. Vandaag de dag wordt de vijg beschouwd als een symbool van het Middellandse Zeegebied en blijft het een geliefde vrucht in de Provence, waar hij een van de dertien traditionele kerstdesserts is.

Variëteiten en smaken

Er bestaan meer dan 700 vijgenvariëteiten, waarvan er enkele tientallen in Frankrijk worden geteeld. Enkele van de meest opvallende variëteiten zijn:

La bellone noire: Geproduceerd in de Alpes-Maritimes, staat deze variëteit bekend om zijn rijke smaak.
La bellone grise: Een variant van de bellone, met een grijzige tint.
La grise de Tarascon: Een bekende variëteit met een uitgesproken smaak.
La violette de Solliès: Deze variëteit wordt gewaardeerd om zijn zoete vruchtvlees en wordt zeer gewaardeerd in Frankrijk.
La grise-saint-Jean: Ideaal om te drogen, dus perfect voor gedroogde vijgen.
La marseillaise: Nog een variëteit die zeer geschikt is om te drogen.

De vraag die iedereen bezighoudt

Is het waar dat als je een vijg eet, je een dode wesp eet?

Ja, in zekere zin is het waar. De vijg is eigenlijk geen vrucht, maar een omgekeerde bloem. De kleine filamenten binnenin zijn bloemen die, eenmaal bevrucht, uitgroeien tot de kleine knapperige zaadjes in de vijg. Deze bloemen hebben stuifmeel nodig om bevrucht te worden, en het stuifmeel wordt meegenomen door een kleine vijgwesp die de vijg binnendringt om eitjes te leggen. Als de wesp door de nauwe opening van de vijg gaat, verliest ze vaak haar vleugels en antennes, waardoor ze binnenin vast komt te zitten. De vijgenboom produceert dan een enzym dat "ficin" heet en dat het lichaam van de wesp afbreekt in eiwitten die door de vijg worden opgenomen, waardoor er geen spoor van de wesp achterblijft.

Hoe te eten

Vijgen zijn veelzijdig en passen bij veel verschillende gerechten. Ze kunnen rauw worden gegeten met kwark of yoghurt, in een fruitsalade of als voorgerecht in combinatie met ham, walnoten, kaas en andijvie. Vijgen passen ook goed bij zalmtartaar of kunnen met honing worden geroosterd bij eendenborst, parelhoen, konijn of geroosterd varkensvlees. Als dessert kunnen vijgen worden gegeten in taarten, clafoutis of gratins. Ze kunnen ook gedroogd worden gegeten of verwerkt tot compote of jam.

Waar te eten en kopen

Vijgen zijn te vinden op alle markten in de Provence, vooral tijdens het oogstseizoen.

Evenementen met vijgen

Festival van de Vijg van Caromb: Dit festival, dat zijn 13e jaar viert, is gewijd aan de lange zwarte vijg, met een markt met producenten, ambachtelijke producten en lokale gastronomische producten.

Festival van de vijgen en lokale producten in Solliès-Pont: De 24e editie van dit festival vindt plaats op 27, 28 en 29 augustus 2021 en biedt een grote markt en verschillende activiteiten tijdens het weekend.

Een Recept

Carpentras aardbeien

Geschiedenis van de Carpentras-aardbei

De aardbei groeide oorspronkelijk in het wild in Amerika, Azië en West-Europa en verspreidde zich wereldwijd met behulp van trekvogels. In de Romeinse tijd werden aardbeien niet alleen gewaardeerd om hun smaak en geur, maar ook om hun therapeutische eigenschappen. De aardbei die we nu kennen werd in de Middeleeuwen in Frankrijk geïntroduceerd en werd populair tijdens de Renaissance, vaak met room of wijn. In de 17e eeuw kweekte Jean-Baptiste de La Quintinie, tuinman van Lodewijk XIV, aardbeien in de moestuin van de koning. De voorliefde van de koning voor de kleine rode vrucht was zo groot dat het uiteindelijk leidde tot een allergie.

Het verhaal van de moderne aardbei nam een belangrijke wending toen botanicus Amédée-François Frézier in 1714 terugkeerde uit Chili met een nieuwe soort grote witte aardbeien, bekend als de Chileense witte. Nadat hij aan land was gegaan in Marseille, verdeelde hij de planten voordat hij ze terugbracht naar de botanische tuin in Brest. Door deze planten te kruisen met lokale variëteiten creëerde hij de "aardbei-ananas", de voorloper van meer dan 600 aardbeirassen, waaronder de beroemde Carpentras-aardbei, die voor het eerst werd aangeplant in 1882.

Variëteiten en smaken

Frankrijk telt meer dan 600 aardbeirassen, waaronder de Carpentras-aardbei, die wordt geteeld in de vlakte van Comtat Venaissin rond Carpentras. Deze aardbeien, verkrijgbaar vanaf maart, worden geroemd om hun uitzonderlijke smaak. De vier belangrijkste variëteiten zijn:

Cléry: Karmijnrood en helder, met een zeer aromatische en aangename smaak.
Gariguette: Oranjerood, langwerpig en zeer geurig.
Ciflorette: Oranjerood en eivormig, met zacht, sappig, lichtzuur vruchtvlees dat doet denken aan wilde aardbeien. Wordt beschouwd als een eersteklas variëteit.
Pajaro: Donkerrood, bijna paars, met een kenmerkende hartvorm.

De Fransen consumeren gemiddeld twee kilo aardbeien per persoon per jaar. Alleen al in Carpentras wordt jaarlijks 4.000 ton aardbeien geproduceerd, goed voor meer dan 50% van de aardbeienproductie in de Provence, ondersteund door 500 boerderijen in het gebied.

De vraag waar iedereen aan denkt

Is de aardbei een vrucht?

Verrassend genoeg niet helemaal. Het rode, vlezige deel waar we van genieten is technisch gezien geen vrucht, maar het vruchtvlees van de bloem. De echte vruchten zijn de "achenen", de kleine harde gele zaadjes die zichtbaar zijn op het oppervlak van de aardbei.

Hoe eet je ze?

Aardbeien zijn veelzijdig en worden vaak gegeten als dessert, rauw met suiker, room of slagroom. Ze zijn prominent aanwezig in cakes, millefeuilles en taarten, en worden ook gevonden in ijs, jam, gekonfijt fruit, siroop en nectar. Aardbeien kunnen zelfs worden gebruikt in hartige recepten, voor een verrassende twist.

Aardbeien evenementen

Het Aardbeienfestival van Carpentras vindt half april plaats en biedt een uitstekende gelegenheid om lokale producenten te ontmoeten en hun heerlijke aanbod te proeven. Voor een diepere duik in de wereld van aardbeien kun je een bezoek brengen aan de boerderijen van Alain Rosa, Virginie Fraysse of Philippe Bon. Zorg ervoor dat je je bezoek van tevoren reserveert: Ventoux Provence.

Saffraan

Geschiedenis van saffraan

Saffraan is een oude specerij met een rijke geschiedenis. Lange tijd werd gedacht dat het zijn oorsprong had in het Midden-Oosten of Kashmir, maar recent onderzoek suggereert dat het misschien Europese wortels heeft. De plant dook voor het eerst op in het oude Griekenland, vooral op de eilanden Kreta en Santorini, en verspreidde zich daarna over het hele Middellandse Zeegebied. Tijdens de Middeleeuwen werd de handel in saffraan zeer lucratief, waarbij de pausen van Avignon een sleutelrol speelden bij het naar Europa brengen van de kleine paarse bloem waarvan saffraan is afgeleid. De Europeanen domineerden het zuidelijke deel van de specerijenroute, terwijl de Arabieren het oostelijke deel beheersten.

In de 16e eeuw namen Franse handelaren de saffraanhandel over en noemden de specerij "het rode goud" In de 17e eeuw telde Carpentras meer dan 160 saffraanproducenten. Tegen het einde van de 19e eeuw was Frankrijk een van 's werelds grootste saffraanproducenten. Vandaag de dag is Iran de grootste producent ter wereld, met Spanje aan kop in Europa. In Frankrijk is de saffraanproductie bescheidener en vindt vaak plaats op kleine boerderijen zonder het gebruik van industriële machines.

Soorten en smaken

Saffraan is uniek omdat het de enige specerij is die afkomstig is van een bloem, namelijk de Crocus sativus. Het is ook de duurste specerij ter wereld. De Crocus sativus is een plant met omgekeerde vegetatie, die in de herfst bloeit. De paarse bloem heeft drie bloemblaadjes, drie kelkblaadjes en drie felgele meeldraden tegenover de kelkblaadjes. De stamper eindigt in drie felrode stempels, die worden geoogst en gedroogd om saffraan te produceren.

Saffraan wordt gekenmerkt door zijn bittere smaak en hooiachtige geur en bevat crocine, dat een goudgele tint aan gerechten geeft.

De vraag waar iedereen aan denkt

Hoeveel bloemen zijn er nodig om één kilo saffraan te produceren?

Er zijn meer dan 150.000 Crocus sativus bloemen nodig - het equivalent van twee voetbalvelden - om één kilo saffraan te produceren.

Hoe eet je het?

Saffraan is een veelzijdige specerij die in verschillende culinaire tradities wordt gebruikt. Het is een belangrijk ingrediënt in bouillabaisse, dat het gerecht zijn kenmerkende smaak geeft. Saffraan wordt ook gebruikt in bouillons, paella, risotto, curry's, stoofschotels en een breed scala aan vis- en vleesgerechten, maar ook in tajines en desserts. Het kan worden gekocht in poedervorm of als strengen.

Naast culinaire toepassingen wordt saffraan gewaardeerd om zijn therapeutische eigenschappen, waaronder zijn rol als antidepressivum, kalmerend middel, antiseptisch, ontstekingsremmend, krampstillend, afrodisiacum en hormoonregulator.

Waar te koop

Saffraan kan rechtstreeks bij lokale producenten gekocht worden en is verkrijgbaar op de meeste markten in de Provence. Ga voor online aankopen naar de website van Safran Provence, een non-profitorganisatie die zich inzet om de saffraanteelt in de Provence nieuw leven in te blazen en te promoten: Safran Provence. Voor meer informatie over saffraan kun je terecht op de blog van saffraanteler Olivier Reboul, Terra t'air: Terra t'air Blog.

Hier zijn enkele specifieke locaties waar je saffraan kunt kopen in de Provence:

Chez les producteurs, 1500 route de Napollon, Aubagne.
Les amis paysans, La Penne-sur-Huveaune.
La Belle Ferme, 240 rue Berthelot, ZI Saint-Joseph, Manosque.
Graines de la vallée, groenteboer en ACS, fairtradewinkel, 7bis rue Martinot, Aubagne.

Saffraan evenementen

In de tweede helft van juli wordt in Sillans-la-Cascade een saffraanfestival gehouden. Het evenement bestaat uit een gastronomische markt rond saffraan, lokale producten, conferenties, culinaire demonstraties, ambachtelijke producten, activiteiten voor kinderen en een gigantische paella.

Een Recept

Nougat

Geschiedenis van nougat

Nougat heeft een lange geschiedenis die teruggaat tot de oudheid in het Oosten, waar het oorspronkelijk werd gemaakt met amandelen, honing en kruiden. In Griekenland werd het gemaakt met noten. De zoete lekkernij kwam in de 17e eeuw naar de Provence, waar Marseille een monopolie op de productie kreeg door het Griekse recept over te nemen. Rond dezelfde tijd besloot een landbouwkundige uit de Ardèche, Olivier de Serres, amandelbomen te planten in de buurt van Montélimar. Hij gebruikte deze amandelen om nougat te maken, wat al snel een succes werd en uiteindelijk de noga van Marseille in faam overtrof.

Vanaf 1650 evolueerde het recept met de introductie van eiwitten om de pasta te beluchten en witter te maken. Het huidige recept voor witte nougat, zoals we het vandaag kennen, werd ontwikkeld in 1730. De lekkernij kreeg internationale erkenning op het einde van de 19e eeuw, vooral dankzij Emile Loubet, een inwoner van Montélimar en president van de Republiek van 1899 tot 1906. Loubet schonk graag nougat aan de bezoekers van het Élysée-paleis en hielp zo de faam van nougat in het buitenland te verspreiden. De populariteit van nougat werd nog versterkt door de komst van betaalde vakanties in 1936 en de strategische ligging van Montélimar op de Route Nationale 7. Tijdens de grote zomertrek naar het zuiden waren de files in Montélimar de perfecte gelegenheid voor de plaatselijke bevolking om hun specialiteit aan reizigers te verkopen. Montélimar blijft de bekendste producent van noga, maar ook andere regio's in de Provence maken dit snoepje, waaronder Saint-Didier in de Vaucluse, Signes en Ollioules in de Var, en Allauch in de Bouches-du-Rhône.

Soorten en smaken

Nougat is een typisch snoepje in mediterrane landen en bestaat in twee hoofdvariëteiten: wit en zwart. Witte nougat wordt gemaakt met eiwit, terwijl zwarte nougat zonder wordt gemaakt. Beide soorten bevatten honing en/of suiker, gedroogd fruit en/of noten, die heel, gebroken of gemalen kunnen zijn, samen met smaakstoffen. De pasta, die varieert van zacht tot hard, wordt meestal tussen twee vellen ongezuurd brood geklemd.

Witte nougat: Om witte nougat te maken, worden honing en eiwit gemengd en langzaam gekookt in een bain-marie gedurende vijf uur, waarin de pasta in volume verdubbelt. Daarna wordt suiker toegevoegd, gevolgd door amandelen en pistachenoten.
Zwarte nougat: Zwarte nougat wordt gemaakt door honing en amandelen te koken op hoog vuur, terwijl je krachtig roert tot de honing karameliseert en de amandelen gaar zijn. Dit proces duurt ongeveer 45 minuten. Het belangrijkste verschil tussen witte en zwarte nougat zit hem in de bereidingswijze.

Zowel witte als zwarte nougat worden beschouwd als aparte zoetigheden en behoren tot de dertien traditionele kerstdesserts in de Provence.

De vraag die iedereen zich stelt

Waar komt het woord nougat vandaan?

Etymologisch komt het woord "nougat" van het 16e-eeuwse Occitaanse woord "nogat", dat is afgeleid van "noga", wat "noot" betekent, van het Latijnse "nux". Er is echter ook een charmante legende die een alternatieve oorsprong biedt. Volgens het verhaal had een vrouw genaamd tante Manon twee nichtjes, Lisa en Lina, die ze regelmatig trakteerde met een geheim snoepje. De meisjes riepen dan uit: "Tante Manon, je verwent ons!" (" Tante Manon, tu nous gâtes !"). De kleine Lina erfde later het kookboek van haar tante, met daarin het recept "Tu nous gâtes", dat uiteindelijk uitgroeide tot het recept voor de beroemde nougat.

Waar kun je ze kopen

Montélimar is het hart van de nougatproductie en er zijn verschillende plekken waar je deze zoete lekkernij kunt kopen en meer te weten kunt komen over de geschiedenis ervan:

Musée du Nougat, 22 avenue de Gournier, Montélimar | Hier kun je nougat kopen en je verdiepen in de geschiedenis van dit heerlijke snoepgoed.

L'Artisan Nougatier, 35 Boulevard Desmarais, Montélimar

Douceurs du Palais, 101 Route de Valence, Montélimar

Chabert & Guillot, sinds 1848, 4 rue Émile Monier, 26200 Montélimar

Le Chaudron d'or, sinds 1949, 7 avenue du 45e Régiment-de-Transmissions, Montélimar | Deze nougatier produceert jaarlijks 50 ton nougat.

Nougat evenementen

Elk jaar rond 20 juli vindt in Montélimar het Nougatfestival plaats. Dit evenement is een perfect familiedagje uit en biedt de kans om nougatmakers en lokale producenten te ontmoeten. Het festival omvat verschillende activiteiten en wordt afgesloten met een muziekavond.

Asperges

Geschiedenis van asperges

Asperges komen oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied en werden door de Grieken en Egyptenaren in hun wilde vorm gegeten. De Romeinen cultiveerden het, maar het raakte in relatieve vergetelheid tot de Renaissance, toen het weer opdook als delicatesse onder de fijnproevers. Historisch gezien werden asperges beschouwd als een luxeproduct en aan koninklijke hoven werden ze zeer gewaardeerd. In Versailles was Lodewijk XIV zo dol op asperges dat hij ze het hele jaar door op tafel eiste. Zijn tuinman, Jean-Baptiste de La Quintinie, ging deze uitdaging aan door een innovatief teeltsysteem onder een afdak te ontwikkelen, waarbij hij een techniek gebruikte die forçage werd genoemd om de groei van fruit en groenten buiten hun normale bloeiperiode te forceren.

Asperges werden op grotere schaal verkrijgbaar in de 19e eeuw toen de teelt zich verspreidde naar de regio Parijs en de Loirevallei. Uiteindelijk werd de asperge ook populair in Aquitaine, de Provence en Zuid-Frankrijk, regio's die nu belangrijke producenten zijn.

Variëteiten en smaken

Onder de talrijke aspergevariëteiten zijn er vier hoofdsoorten:

Witte asperges: Ondergronds gekweekt zonder licht. Deze variëteit heeft een fijne en delicate smaak.
Paarse asperges: Dit zijn witte asperges waarvan de punt paars is geworden door blootstelling aan licht, waardoor ze een licht bittere maar fruitige smaak krijgen.
Groene asperges: In de open lucht geteeld, heeft deze variëteit een meer uitgesproken smaak met een zoete knop.
Wilde asperges: Bekend om zijn knapperige textuur en delicate smaak.

De vraag waar iedereen aan denkt

Hoe kun je het hele jaar door asperges eten? Als je een fan bent van asperges en er het hele jaar door van wilt genieten, blancheer ze dan gewoon twee tot drie minuten in kokend water en vries ze daarna in. Met deze methode kun je asperges tot wel acht maanden bewaren.

Hoe eet je ze?

Je kunt asperges het beste gekookt eten, warm of warm geserveerd, met een vinaigrette, hollandaisesaus, mousselinesaus of mayonaise. Je kunt ze ook gebruiken als dip voor gekookte eieren. Als je asperges koopt, kies dan voor speren met goed gesloten knoppen, licht glanzende hielen en intacte stengels. Verse asperges kun je tot drie dagen bewaren door ze in krantenpapier of een vochtige doek te wikkelen en in het groentevak van je koelkast te bewaren.

Waar kun je ze kopen

Asperges zijn bij uitstek een lentegroente en je vindt ze meestal op marktkramen in april, mei en juni, en soms zelfs tot in juli. Ga voor adressen van lokale producenten naar Granvillage.

Asperge evenementen

De Mormoiron aspergebeurs is al 27 jaar een geliefd evenement dat jaarlijks rond half april wordt gehouden. Op deze beurs staan ongeveer honderd stands met streekproducten, kunstnijverheid, proeverijen en kookwedstrijden, wat zorgt voor een levendige en feestelijke sfeer.

Een Recept

Kersen

Geschiedenis van kersen

Kersen hebben een lange geschiedenis, die teruggaat tot het Stenen Tijdperk, ongeveer 3,3 miljoen jaar geleden. Archeologen hebben kleine kersenpitjes ontdekt in oude Zwitserse nederzettingen aan meren. Volgens de legende speelden trekvogels uit het oosten een rol in de verspreiding van kersenpitten over de hele wereld. Historische verslagen schrijven de introductie van kersen in Europa echter toe aan de Romeinse generaal Lucullus, die ze van Azië naar Italië bracht. De Romeinen begonnen kersenbomen niet alleen voor hun fruit te kweken, maar ook voor hun bladeren. In de Middeleeuwen werden kersen zowel rauw als gekookt gegeten en vaak verwerkt in gerechten en wijn. Steenspuwwedstrijden werden in deze periode zelfs populair.

In de 18e eeuw moedigde Lodewijk XV de productie van kersen enorm aan, wat leidde tot de optimalisatie en intensieve teelttechnieken die vandaag de dag nog steeds worden gebruikt. Napoleon was ook een bekende bewonderaar van kersen, zozeer zelfs dat een variëteit zijn naam draagt. De Provence, met zijn uitzonderlijke zonneschijn, geschikte vochtigheid en droog weer tijdens de oogst, biedt het ideale klimaat voor de kersenteelt. De kersen uit de streek zijn ook onmisbaar geworden voor de banketbakkers van Apt. Met 3.000 producenten blijft de Vaucluse het belangrijkste kersenproducerende departement in Frankrijk, waarvan driekwart van de oogst bestemd is voor de zoetwarenindustrie.

Variëteiten en smaken

Frankrijk heeft meer dan tweehonderd kersenvariëteiten, maar er worden er maar een dozijn commercieel geteeld. De vier belangrijkste soorten zijn:

Bigarreau: Zoet met stevig, knapperig vruchtvlees, verkrijgbaar in wit of rood.
Guigne: Zacht vruchtvlees, wordt vaak gebruikt om kirsch van te maken.
Amarelle: Bekend om zijn zure smaak en heldere sap.
Morellenkers: Hartig met gekleurd sap, vaak gebruikt in koken en bakken.

De vraag waar iedereen aan denkt

Waar is de grootste concentratie kersenbomen in Frankrijk?

De grootste concentratie is te vinden in de Vaucluse, meer bepaald in de Monts de Venasque. Deze regio staat bekend om de productie van het eerste premium kersenmerk in 1978, bekend als de Monts de Venasque kers, beroemd om zijn zoetheid en geur.

Hoe eet je ze?

Kersen zijn delicaat en moeten kort na aankoop gegeten worden om er op hun best van te genieten. Ze kunnen rauw worden gegeten of verwerkt in jam, siroop of compote. Kersen zijn ook populair in desserts zoals clafoutis, taarten, soufflés en de klassieke Schwarzwalder gâteau, die prachtig combineren met chocolade. Kersen kunnen ook worden gebruikt in hartige gerechten, als aanvulling op vlees zoals varkenslende, eendenborst of hertenbout.

Waar te koop

Kersen zijn te vinden op markten in de hele Provence van mei tot eind juli. Wie rechtstreeks bij de producent wil kopen, kan terecht bij Acheter à la Source.

Evenementen

Het Syndicat de la Cerise de Venasque organiseert jaarlijks een kersenfestival met kersenproeverijen, tentoonstellingen van lokale producten, catering en entertainment. Dit jaar is het evenement gepland op 5 juli 2022. Voor meer informatie kun je bellen naar 04-90-67-37-46 of een e-mail sturen naar [email protected].

Een Recept

Peren

Geschiedenis van de peer

Peren hebben een lange geschiedenis die teruggaat tot Centraal-Azië, waar de teelt meer dan 4000 jaar geleden begon in China. Van daaruit verspreidde de vrucht zich over Europa en werd populair bij de Grieken en Romeinen, die er rauw, gekookt, gedroogd en zelfs als gefermenteerde drank van genoten. Peren vonden hun weg naar Frankrijk in de 16e eeuw, met een legende die suggereert dat François I voor het eerst de cremesin peer proefde tijdens een stop in Gap na zijn terugkeer uit Italië. Het was echter Lodewijk XIV die de peer echt populair maakte, dankzij zijn tuinman Jean-Baptiste de La Quintinie, die verschillende soorten kweekte in de koninklijke moestuin in Versailles. De perenvariëteit die bekend staat als de "roodborstje" werd omgedoopt tot "koninklijke" ter ere van Lodewijk XIV, die er bijzonder dol op was. Peren worden al heel lang geassocieerd met speciale gelegenheden. Tijdens de kroning van Franse vorsten in Reims werden peren aangeboden naast een glas champagne met de zin: "Wij bieden u het beste wat we hebben: onze wijnen, onze peren en ons hart" Tegen het einde van de 18e eeuw produceerden Provençaalse boomgaarden grote hoeveelheden peren.

In de loop der eeuwen zijn er veel perenvariëteiten gekweekt, met vandaag de dag ongeveer tien hoofdtypen die in Frankrijk worden geteeld, hoewel er enkele duizenden bestaan. Een van de populairste variëteiten is de Conference, die oorspronkelijk uit Engeland komt en zijn naam kreeg nadat hij een prijs won op de British National Pear Conference in 1885.

Variëteiten en smaken

Peren worden ingedeeld in zomer- en wintervariëteiten. Zomerperen worden vanaf juli geoogst, terwijl winterperen vanaf september worden geoogst. Hier zijn enkele van de belangrijkste variëteiten:

Zomervariëteiten:

Beurré Giffard: Lichtgeel met een rode tint, met fijn, smeltend en sappig vruchtvlees. Hij is erg zoet.
Dr. Jules Guyot: Geel met fijn, smeltend en zoet vruchtvlees.
Williams: Geel met een rode tint, bekend om zijn fijne, zoete en sappige vruchtvlees met een muskusachtig aroma.
Beurré Hardy: Bronsgroen van kleur met fijn, sappig, zoet en geurig vruchtvlees.

Wintervariëteiten:

Conference: Strogeel met een groene zweem en fijn, smeltend vruchtvlees met een licht zure smaak.
Louise Bonne d'Avranches: Groengeel met een rode tint, met zoet, geurig en pittig vruchtvlees.
Generaal Leclerc: Geel met fijn, zacht, sappig vruchtvlees en een licht zure smaak.
Doyenné du Comice: Geel met rode tinten, soms gedeukt, met fijn, smeltend, sappig, zoet en zuur vruchtvlees.

De vraag die iedereen bezighoudt

Kunnen peren lang bewaard worden?

Ja, maar dat hangt af van de variëteit. Peren zijn climacterische vruchten, wat betekent dat ze kunnen blijven rijpen nadat ze geplukt zijn. Vooral winterperen kunnen goed worden bewaard. De peren die in oktober worden geoogst, zijn in december volledig rijp en kunnen tot maart of zelfs mei worden gegeten. Om peren zo lang mogelijk te bewaren, zet je ze in een koele ruimte (rond 5°C), in een enkele laag op gerasterde planken en zorg je ervoor dat ze elkaar niet raken. Controleer ze regelmatig en verwijder peren die beginnen te bederven.

Hoe eet je ze?

Peren zijn veelzijdig en kunnen zowel rauw als gekookt worden gegeten. Ze voegen een subtiele zoetheid toe aan hartige gerechten en zijn vaak te vinden in gemengde salades, waar ze goed combineren met ingrediënten als wortels, noten en kaas. Gebakken in boter of gepocheerd verbeteren peren vleesgerechten zoals eend, gevogelte, lam of wild. Ze passen ook goed bij sint-jakobsschelpen en foie gras. In zoete bereidingen schitteren peren in fruitsalades, bavarois, charlottes, taarten, compotes, jam en gelei. Gepocheerd in rode of witte wijn of in siroop zijn peren een waar genot. Ze passen bijzonder goed bij chocolade en amandelen, en perenbrandewijn is een echte aanrader.

Perenevenementen

Elk jaar, begin november, vindt in La Javie (Alpes-de-Haute-Provence) de Foire de la Poire Sarteau plaats. Dit feestelijke evenement mag je niet missen en viert de geliefde perenvariëteit van de regio.

Een Recept

Calissons uit Aix-en-Provence

Geschiedenis van de calissons uit Aix-en-Provence

De oorsprong van de calisson is enigszins onzeker, met verwijzingen die teruggaan tot de 12e eeuw in een middeleeuwse Latijnse tekst die "calisone" vermeldt, een cake van amandel en bloem die lijkt op marsepein. Deze lekkernij heeft ook wortels op Kreta, waar een soortgelijk snoepje genaamd "kalitsounia" wordt gemaakt met amandelspijs, noten en kruiden.

Het woord "calisson" verscheen in Frankrijk tijdens religieuze ceremonies, vooral tijdens de pest van 1630. Om de bevolking te beschermen deelden priesters gezegende calissons uit en spraken de Latijnse zin "venite ad calicem" (kom naar de kelk) uit, die de inwoners van Aix in het Provençaals vertaalden als "venes touti au calissoun" Een andere verklaring komt van broeder Bonaventure, een kapucijner monnik uit Six-Fours, die calissons beschreef als zachte koekjes gemaakt met amandelspijs, in de vorm van een kelk, in zijn boek Festes d'églises et coutumes de missions en Provence. De term "calisson" werd later populair in de Provençaalse literatuur, met name door de dichter Claude Brueys (1570-1636).

Legende

Volgens de legende werden de eerste calissons van Aix-en-Provence gemaakt door de banketbakker van koning René d'Anjou voor zijn huwelijk met Jeanne de Laval. De toekomstige koningin stond bekend als sober, maar toen ze een calisson proefde, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze vroeg de banketbakker hoe deze snoepjes heetten en hij antwoordde: "di câlin souns," wat "kleine knuffels" betekent in het Provençaals. De naam bleef hangen en de vorm van de calisson zou de glimlach van de koningin voorstellen.

De vraag waar iedereen aan denkt

Is er echt maar één recept voor calisson?

Verrassend genoeg niet! Hoewel het traditionele recept op basis van meloen het meest bekend is, zijn er tegenwoordig verschillende smaken calissons, zoals citroen, framboos, vijg, sinaasappel, karamel, chocolade/hazelnoot en amandel. Verschillende smaken proeven is de beste manier om je favoriet te ontdekken.

Waar kun je ze kopen

La boutique du Roy René, 380 Route d'Avignon - Quartier la Calade - RD7N, Aix-en-Provence | Bezoek het calisson museum dat hier gevestigd is en ontdek de geschiedenis van dit geliefde snoepje.

La chocolaterie de Puyricard, La Plantation, quartier Maliverny, avenue Georges de Fabry, Puyricard | Deze locatie biedt bezoeken aan het productieatelier en zelfs opleidingen. Het proeven van calissons vers uit de oven is een ervaring die je niet mag missen.

La Maison Brémond, 10 espace Saint-Pierre, Peyruis | Een geweldige plek om calissons en andere regionale lekkernijen te kopen.

Evenementen met calissons in Aix-en-Provence

Sinds 1995 vindt elk jaar op de eerste zondag van september een zegeningsceremonie voor calissons plaats in de kerk Saint-Jean-de-Malte in Aix-en-Provence. Dit evenement trekt enkele duizenden deelnemers en wordt gevolgd door het amandel- en calissonfestival in het centrum van Aix, met de hele dag door dansen, concerten en feestelijkheden.

Tapenade

Geschiedenis van tapenade

Tapenade is een typisch recept uit de Provençaalse keuken, traditioneel gemaakt van groene of zwarte olijven, fijngestampt met olijfolie, kappertjes, ansjovisfilets, knoflook en Provençaalse kruiden. Deze hartige spread werd uitgevonden in Marseille in 1880 door chef-kok Meynier van het restaurant La Maison Dorée.

Variëteiten en smaken

Tapenade is er in twee hoofdvariëteiten: groene en zwarte. Elk heeft zijn eigen smaakprofiel. Zwarte tapenade staat bekend om zijn sterkere, meer bittere smaak, terwijl groene tapenade een mildere, frissere smaak biedt.

De vraag waar iedereen aan denkt

Hoe komt tapenade aan zijn naam?

De naam "tapenade" is afgeleid van het Provençaalse woord "tapen", wat "kappertjes" betekent, die het op één na belangrijkste ingrediënt zijn in het originele recept.

Hoe te eten

Tapenade is een veelzijdig gerecht dat vaak als aperitief wordt gegeten. Het wordt meestal op toast gesmeerd of geserveerd in schaaltjes met groentesticks. Daarnaast wordt het in de mediterrane keuken veel gebruikt als vulling voor gevogelte, in bladerdeeg, bij vlees, pasta en zelfs in omeletten.

Waar te koop

Je kunt tapenade vinden op elke Provençaalse markt, waar minstens één kraam een selectie olijven en tapenades aanbiedt. Verschillende soorten proeven is de beste manier om je favoriet te vinden en een vleugje Provence mee naar huis te nemen.

Tapenade evenementen

In de Provence worden tussen eind november en eind januari verschillende evenementen georganiseerd ter ere van de olijf en zijn geliefde derivaat, tapenade. Ga voor een uitgebreide gids over olijfbomen naar Happy DIY Home. Houd er echter rekening mee dat sommige evenementen geannuleerd kunnen zijn vanwege de pandemie. Het is raadzaam om tijdens je verblijf contact op te nemen met het plaatselijke VVV-kantoor voor de meest actuele informatie.

Fougasse

Geschiedenis van fougasse

Fougasse vindt zijn oorsprong in de Middeleeuwen, waar het begon als een eenvoudig briochedeeg dat door bakkers werd gebruikt om de temperatuur van hun ovens te testen. Oorspronkelijk diende het als snack voor de bakkers zelf. Na verloop van tijd werden er verschillende ingrediënten aan het deeg toegevoegd en zo ontstond de fougasse die we vandaag de dag kennen.

Variëteiten en smaken

Fougasse is een plat brood met een zachte korst en een dikke, krokante kruim. Traditioneel wordt het tijdens de bereiding geboetseerd tot een patroon dat lijkt op verschillende takken. Het basisdeeg wordt gemaakt van tarwe- of beigemeel, water, bakkersgist en olijfolie. Het kan worden gegarneerd met een verscheidenheid aan ingrediënten, waaronder olijven, uien, ansjovis, spek, kaas, tomatensaus, champignons en Provençaalse kruiden. Deze ingrediënten kunnen door het deeg worden gemengd of erop worden gelegd voor het bakken.

Er is ook een zoete, brioche-achtige versie van fougasse, bekend als fougassette, die vooral populair is in de zuidelijke Alpen, Grasse en Aigues-Mortes. Deze zoete versie wordt vaak gegeten als een van de dertien traditionele kerstdesserts.

De vraag waar iedereen aan denkt

Hoe komt 'fougasse' aan zijn naam?

Het woord 'fougasse' (of focaccia) komt van de Latijnse uitdrukking panis focacius, wat "plat brood gebakken op een haard of onder de as van een vuur" betekent

Hoe eet je het?

In Zuid-Frankrijk is fougasse een hoofdgerecht bij elk aperitief, maar het kan ook als hoofdgerecht worden gegeten als het wordt geserveerd met een groene salade.

Waar te koop

Fougasse is overal verkrijgbaar bij je favoriete bakker of op lokale markten in de hele Provence. Geniet van het proeven van verschillende soorten om de soort te vinden die het beste bij je past.

Een recept

Navettes

Geschiedenis van navettes

Over de oorsprong van navettes doen veel legenden de ronde. Volgens een van de verhalen zou er in de 18e eeuw een Mariabeeld zijn aangespoeld in Lacydon Cove, tegenwoordig bekend als de Vieux-Port van Marseille. Het beeld, gemaakt van polychroom hout, werd door de inwoners van Marseille gezien als een goddelijk teken. Als reactie daarop wijdden ze een bootvormig koekje, de navette, aan haar.

Een ander verhaal brengt de navette in verband met de aankomst van de Heilige Maria's - Maria Magdalena, Maria Salomé en Maria Jacobé - die aan de kusten van de Provence zouden zijn geland. Om deze gebeurtenis te herdenken, gaf M. Aveyrous, oprichter van de bakkerij Four des Navettes in 1781, dit koekje de vorm van een bootje. Sinds het einde van de 18e eeuw vieren de inwoners van de Provence elke 2e februari La Chandeleur door te genieten van navettes die gezegend zijn door de aartsbisschop van Marseille in de buurt van de Saint-Victor abdij. De bakkerij Four des Navettes zet deze traditie voort, nu onder leiding van Nicolas Imbert, die het stokje van zijn vader, Jean-Claude Imbert, heeft overgenomen als hoeder van dit historische gebruik.

Variaties en smaken

Het originele recept voor navettes, gemaakt in 1781, bestaat uit water, bloem en een vleugje oranjebloesem. Deze klassieke versie blijft het populairst in de Provence. Er bestaan echter variaties, waarbij sommige recepten verse eieren en boter bevatten, of smaken als citroen of chocolade toevoegen.

De vraag waar iedereen aan denkt

Is het recept voor navettes gewoon water, bloem en oranjebloesem?

Hoewel het basisrecept eenvoudig is, wordt er gezegd dat er misschien een geheim ingrediënt is toegevoegd om de smaak te verbeteren. Om meer te weten te komen, kun je de Four des Navettes bezoeken op 136 rue Sainte in Marseille en Nicolas Imbert zelf vragen naar het geheime ingrediënt.

Hoe te eten

Navettes zijn een veelzijdige traktatie, perfect bij een kopje koffie of een verfrissende sorbet. Ze zijn ook populair als middagsnack bij de thee.

Waar kun je ze kopen

Four des Navettes, 136 rue Sainte, Marseille | De oorspronkelijke bakkerij waar de navettes voor het eerst werden gemaakt en waar de traditie tot op de dag van vandaag voortduurt.

Les Navettes des Accoules, 68 rue Caisserie, Marseille | Een andere populaire plek in Marseille om deze heerlijke koekjes te kopen.

Biscuiterie José Orsoni Navettes et Canistrelli, 7 boulevard Louis Botinelly, Marseille | Bekend om een verscheidenheid aan traditionele Provençaalse koekjes, waaronder navettes.

Navette-evenementen

La Chandeleur (Kaarslicht) is de belangrijkste gebeurtenis van het jaar voor de Four des Navettes. Op 2 februari komen honderden mensen naar de winkel om getuige te zijn van de zegening van de navettes door de aartsbisschop van Marseille. De dag begint om 5 uur 's ochtends met de processie van de Zwarte Madonna. De aartsbisschop zegent de stad, de zee en de groene kaarsen van de Sint-Victorabdij, gevolgd door een plechtige mis. Om 8 uur 's ochtends bezoekt hij de bakkerij Four des Navettes om de oven, de navettes, de bakkers, de verkopers en iedereen die ze eet te zegenen. Volgens een plaatselijke traditie moet je, om de hele familie geluk te brengen, een gezegende navette en een groene kaars van Candlemas bewaren tot het volgende jaar. Het jaar daarop wordt de kaars verbrand en wordt de navette, die een heel jaar houdbaar is, opgegeten.

Een Recept